Sentar e mirar de xeito case cinematográfico: «Terraza», de Fran Alonso. Crítica de Diana Pastoriza

O blog Palabras de man ao corazón, de Diana Pastoriza, publicou unha recensión sobre o libro de poemas Terraza, de Fran Alonso.

 

Words in Books: «Terraza»

Señores e señoras, mozos/as e anciá(n)s, lectores/as e non lectores/as:
Vaise achegando o remate do verán. E que, ho? Non é motivo de tristura, pois achégase o bendito outono e a súa cálida decrepitude.
Case todos nós, aforrichas das últimas raiolas de sol, apuraremos o café nas terrazas con vistas ou sen elas xa correndo na roda da rutina. E saben que? Non hai mellor momento cá este, si este mesmiño, para ler o poemario Terraza (2017) do escritor Fran Alonso.

É un libro para nós, para unha nación de curiosos, para seareiros do señor Hitchcock e de Rear Window. O concepto de sentar e mirar. Non para relaxarse, senón para, de xeito case cinematográfico, indagar nas vidas dunha comunidade enteira. Fascinante. Temos a poderosa impresión de somerxernos na atmosfera da cidade: ruidosa, apurada, intoxicante, imparable. Metémonos tamén nas vidas privadas dos/das que nos rodean, un zoo de rinocerontes, serpes, iguanas, pelicanos, avestruces e caimáns onde procuramos a voz da cordura.
Ficamos traspostos polo  voyeurismo e no ameno exercicio de disección antropolóxica e sociolóxica onde se suceden unha serie de tipos (as adolescentes, os parados, o camareiro, as mulleres de mediana idade, a xitana, o que fala só) e temas (as redes sociais, o paro, a crise, o paso do tempo e o ritmo acelerado de vida, e mesmo a morte). Verso tras verso, ao tempo que nos arrefría o café, sentimos como nos imos acompasando ás constantes vitais da cidade,  inspirando o romanticismo das cores do mar e do ceo, expirando o fume dos cigarros e a  feluxe das emisións das motos, latexando coa chegada regular dos autobuses e capelexando ao ritmo da música das teclas do móbil.
Aí fica a recompensa da lectura: esa visión multi-canle, panorámica aberta dunha bisbarra sesgada polo ollo que grava, que escribe, obsesionado co paso do tempo e que busca casar cos seus estadios e posibilidades sen renunciar ao nomadismo.
“…
Dentro dun mes, as voces
perderán ese fulgor
que as fai parecer novas;
soarán afónicas, afectadas,
humedecidas
polas primeiras chuvias
de arroz
que a vida
deita sobre os días
detrás de cada reincorporación 
estival.
Ese sabor lánguido 
e cíclico da vida” (p.12)
“…
Van e veñen,
volven,
as motos;
pérdense montadas por traseiros
que se amarran aos seus lombos
coa seguridade de sentir o universo
baixo as nádegas,
con esa arrogancia impresa
da velocidade” (p.17)
“…
Hoxe o ceo está ateigado de fragmentos
de papel hixiénico e alguén
manchou de gris o anaco mínimo
de mar que permiten ver os edificios” (p.24)
“…
Pero intúo que o verán tamén
camiña en cadeira de rodas e quen
o empurra é o outono, entenrecido,
solidario e condescendente
coa estación que engrosará as listas
do paro temporal” (p.27)
“…
a escrita non deixa de ser
un exercicio exótico
 nunha sociedade que muda
de pel e está en carne viva.
Por iso o poema 
que escribo
me delata 
tan perigosamente” (p.31)
“…
Ao rapaz que fala co vento
marchoulle a última palabra
da boca. Agora atravesa o parque
e desaparece.
Como o pardal” (p.61)
“…
eu só penso nese día, probablemente 
moi próximo, en que as derradeiras 
melodías desaparezan tamén
desta terraza.
E eu con elas” (p.65)
“…
Neste tempo, as persoas 
entretémonos deixando pegadas
nas redes sociais a xeito
de Polgariño” (p.70)
É unha lectura de pre-outono (chiscadela, chiscadela, Mariló Vélez), un “guiñapo de la realidad“, como diría Pedro Guerra, que merecerá unha relectura atenta, pois é unha obra mestra da suxestión e a elipse.
tagged with , , ,