Un poemario que pon a pel de galiña en moitos dos seus versos: «Terraza», de Fran Alonso. Por Antonio García Teijeiro

O escritor Antonio García Teijeiro publicou no seu blog Versos e aloumiños diversos poemas do libro Terraza, de Fran Alonso, así como este texto do seu Facebook:

 

TerrrazaCada libro que escribe Fran Alonso é un texto poético (ou non) innovador. Incansable, procura novas formas de expresión poética, tanto se pensa nos máis novos coma se o fai para adultos. “Terraza” é o seu novo poemario, editado por Ed. Xerais. Poemas con versos curtos, narrativos, longos, que nos amosan o día a día dun home que reflexiona, que se fixa nos seres normais, rutineiros. Un home que sentado na terraza dun bar ve como pasa o tempo (e as persoas) mentres escribe poemas e toma o seu café. Un poemario próximo, emocionante, que pon a pel de galiña ao ler moitos dos seus versos. No “escaparate poético” de “Versos e aloumiños”.

 

A chuvia ergueu

un vento de combate e parte

das mesas descansan recollidas,

tapizando a terraza

coa decadente desorde

do inverno (ausente).

Non obstante,

as poucas mesas disponibles

están ocupadas; todas menos

unha, na que sento.

Contra as miñas preferencias,

estou situado na parte inferior,

practicamente enriba da rúa e non

me prace este lugar, tan próximo

aos peóns e os coches,

aínda que circulen

con frecuencia aceptable.

As nubes teñen dentes grandes

e negros, pouco cepillados, e

ensínanos a xeito de ameaza.

Rosmo porque hoxe

non podo observar os clientes da terraza,

que están ás miñas costas.

En cambio desde aquí ispo

elefantes, que agardan impacientes

na parada do autobús e que,

á súa vez, cravan en min as súas pupilas,

sinalándome coas trompas

enormes.

Hoxe podo ver o número dos autobuses

(pasa o 9 A, Urzáiz- Pi i Margall),

pero apenas vexo o mar e , definitivamente,

perdín a miña posición de atalaia.

Síntome cego porque vexo

o que non quero.

Privado de asexar a xente

que senta na terraza, elaboro

o pensamento de entretempo;

por exemplo, matino que as persoas

que pasan deben ser reticentes

a castigar no fondo do armario

a roupa estival

e os que viaxan no autobús

(agora pasa o 15 A, Universidade)

observan a vida con estúpida

expresión de circunstancias

a través dos cristais.

E mentres escribo

este poema nun caderno

-tan próximo aos viandantes-

a xente crava en min

a súa mirada cando pasa:

a escrita non deixa de ser

un exercicio exótico

nunha sociedade que muda

de pel e está en carne viva.

Por iso o poema

que escribo

me delata

tan perigosamente.

 

 

Cinco adolescentes sentadas

nunha mesa moven os dedos

sobre os móbiles

coma se movesen os fíos das súas vidas.

Se cadra, a vida é para elas

unha tecla que se pulsa

cun tempo

de permanencia, que

rescinde –aínda que

lles pareza indefinido-,

mentres os gatos desta rúa

lles lamben as mans, infatigables.

Con cada dedo pulsan en voz alta

esa alegría inconsciente,

tan contaxiosa,

daqueles que están a espertar

a unha vida

que os atorda.

A adolescencia debe ser,

en realidade,

unha mensaxe equivocada e

sen destinatario

do futuro que está por vir.

E nunca o porvir foi tan incerto

como cando pulsas ás cegas

unha tecla tras outra, sen que

a idade che permita

atender demasiado ás teclas

que pulsas.

Apenas falan. Só comentan

as contestacións

do WhatsApp ou un fío parvo

das redes sociais que as fai rir.

Será por iso polo que,

no fondo,

me dan envexa.

Como molaría agora renovar

a vida pulsando algunhas

deses teclas sen destino!

 

 (…)

Un vello pecha os ollos apoiado

contra o respaldo da cadeira,

alleo ao que acontece, pero

cun aquel de espreita

indisimulada.

Unha muller de mediana idade,

á súa beira, le a prensa

e trátao de vostede.

Apenas intercambian dúas ou tres

palabras e cando o fan

ela aproveita para preguntarlle

calquera cousa, coma se apenas

o coñecese e de súpeto

se interesase por el.

Transcorridos uns minutos

o home propón

írense e ela incorpórase, disposta

ao que el decida.

No rostro dela adiviño o perfil

dunha coidadora de ocasos,

esa muller solícita cumprindo

a súa xornada laboral.

Ao erguérense el amárraselle

ao brazo coa desesperación dun náufrago

no medio do inferno

e avanza ás tentas mentres

se lle abanea o corpo ao vaivén

dos tempos idos.

No intre de pagar,

el é quen saca os cartos

do peto, o que me ratifica

no meu prognóstico social.

              (…)

 

(Do libro Terraza, editado por Edicións Xerais. 2017)