O Faro da Cultura, suplemento literario de Faro de Vigo, publicou unha recensión crítica de Paula Fernández sobre Contos nerviosos, ilustrado por Dani Padrón e publicado pola editorial Embora.

 

Inquedantes relatos

Fantástica lectura de verán

O nervio e o sen sentido gobernan este libro de contos de Fran Alonso (Vigo, 1963) que vén amosar o bo e comprometido traballo deste autor coa literatura infantil. O nervio, porque son relatos protagonizados por personaxes que por unha causa ou outra viven nun estado emocional convulso, raro, anormal, –mais quen pode decidir o que é normal, poderiamos dicir entón que pouco habitual– e o nonsense porque situacións algunhas atípicas e aparentemente imposibles, á beira doutras que por ser cada vez máis frecuentes non deixan de ser ridículas son as que dan forma a este libro.

Son catro relatos, non nerviosos, pero si inquedantes, destacan a axilidade do seu ritmo narrativo, a caracterización nalgúns intres caricaturesca de tipos sociais e as situacións cotiás e frescas que se achegan a mundos paralelos polos que os personaxes se moven con total normalidade.

Dende o conto do rapaz alérxico ao ruído que pasará por varios doutores e unha terapia de choque para solucionar o seu problema nun desenlace brillante; o da nena instalada no medo que sente vivir controlada e sen dereito á intimidade, un personaxe redondo que viaxa ao seu interior e cando descobre quen é comproba que é un ser gobernado por un autor que manexa os seus pasos e todos os seus actos; os mundos paralelos do Café Tropical onde se actualiza a lámpada do xenio a unha máquina virtual que permite cambiar todo o que se desexe; e, finalmente, o conto paradoxalmente máis divertido polo ridículo da situación mais tamén o que transversalmente resulta máis duro. Hai pincelada críticas nos catro contos pero sen dúbida a máis voraz é a desa última fábula moderna, o do décimo aniversario dunha rapaza absorbida polo consumismo, polos roles mediáticos difundidos diariamente e en todos os horarios que non pode senrón ser entendida polo lector máis adulto como unha vítima deses medios.

Resulta así unha lectura fantástica para o verán dos rapaces de das rapazas, cuxa competencia lectora lles permita gozar autonomamente do acto de ler, pola súa frescura, e porque é divertida dende o respecto sen caer nesa carga idiotizante da que ás veces é vítima o humor infantil. É tamén unha lectura para un público adulto, quen seguramente percibirá mellor os dous niveis de lectura de todos os contos e, sobre todo, unha lectura enriquecedora para todos.

Paula Fernández